Менде жұмысым бар, мінезім жақсы, жігіт атаулыдан, махаббат пен сүйіспеншіліктен көңілім қалды. Себебі, менің тез сеніп, тез алданып қалатын жайым бар... соған ұяламын. кейде жалғыздықтан қараңғы жерде қалғанда, көп ойланам, не стерімді білмеймін. Кім үшін, не үшін өмір сүріп жүргенімді де білмеймін. Не досым да жоқ сырласатын, тек анам мен бауырларым, әпкелерім бар, бірақ ... олармен ашық сөйлесе алмаймын, себебі, 1-ден мені түсінбейді, 2-ден олардың да өз проблемалары жетіп жатыр. Күнде Алладан тек Анамның амандығын тілеумен боламын.
Маған қандай ақыл айтасыздар?
