Мен ойланам. Толғанам дегенде миыма кіріп, шықпай қоятын кездер болады. Ұйықтар алдында, бағдаршамнан өтіп бара жатқан кезде, бос уақытта ойға шомған кезде фантазия әр саққа жүгіріп кетеді. Жолдан өтіп бара жатқанда бір көлік қағып кетіпті дим, қатты соққыдан ұшып бара жатып «мәә шынымен өліп барам ба» деген ойлар кеп жатады, бір адам жолда жатыр, ол кім, оны анықтау да күш болатын сияқты ғой, телефонымда құпиясөз, жеке куәлікте туған жерімнің мекен-жайы, ол жаққа барып жатпайтын сияқты, үйге қалай естіртеді, олар естіген соң не болатынын ойласам... Ужыс! Астапралла!!! Осы жерге келгенде өзіме келе қоям. Бойыңды түршіктіретін оқиғаларды ойлап нең бар деп өзіңді сөгіп аласың. Мұндай сұм ойлар ара-тұра келіп тұрады. (Үнемі көлік қағып кетпейді)) Өлімге деген көзқарасым-философиялық. Мен өлімнен қорықпайм, әр жақтағы «өмірде» не болады, сол жағы мазалайды. Ол жақта қиналмас үшін бер жақтан қамданып баруың керек, менің жүрісім мынау, енді онша емес. Парыздардың барлығы орындалмайды((( (ааа Сана бер!!!) Ол жақта ақша беріп немесе танысың арқылы өтіп кете алмайсың, «вроде» жаман адам емес сияқты едім, жолым болып кетер деп те құтылмайсың. Барлығы әділ. Оған қарағанда осы өміріміз оңааай сияқты ғой. Бірақ, «он екіде бір гүлің ашылмай кеткенге» қарағанда, өмірдің ащысы мен тұщысын көріп, жүгірмек немерелерің мен шөберелеріңді иіскеп, келіндерге алжыған кемпір атанып барып көз жұмған үлкен бақыт емес пе, иә? (Жаратушы тұрғанда, жаратылғаннан не сұрайсың, бірақ) Қанша айтқанмен, ғұмыыырлыы болыңыздаршы!!!
P.S. Кейбір адамдарға айтатыным, 500 жыл өмір сүретіндей немесе мүлдем өлмейтіндей жүрмеңіздерш осы
