Бүгінімнен бүгін тағы жалықтым...
Мұңын жоқтап жүре-тұғын халықтың
Көк сандыққа көз жіберіп отырып,
Оңашада ойға кетіп қалыппын...
Құрығынан босатпайды-ау қиял түк,
Бүгінгіден бала күнгі күн артық:
Үрейленсем қараңғыдан, үлкендер
«Итақай» деп айтушы еді ұялтып...
Бара-бара бағытым да болды өзге
(Бақыт күтіп болып алдым жолкезбе.)...
Жолдасымды көріп қалсам бір қызбен
«Итақай» деп мазақтаушы ем сол кезде.
Балалықта мәңгі-бақи болар ем,
Қимай-қимай айрылысты жол әрең.
Содан кейін бал күндерім кетті алыс,
Содан кейін ұмытылды сол әуен.
Содан кейін басталды ғой сан бүлік,
Балалығым қалды арман боп мәңгілік...
...Теледидар бөліп кетті ойымды,
Тілім тістеп тұрып қалдым мәңгіріп:
Ақымақтың құлағы жоқ мені естір,
Қозы қарны салбыраған министр
Қашырып тұр қазақшаның қадірін,
Естілерге ұқсайтын да емес бір...
Он сан ойды ойран етті ол бәлем
(Бұған ыза байсалдырақ болды әрең...)!
Теледидар ұқсап кетіп үйшікке,
«Итақай» деп айтып қалдым сонда мен...
«Ит ағай!» деп айтып қалдым сонда мен... деп жазыппын балаң кезде.
