Ассаляму алейкум! Ия адамның санасына сай ой-пікірлер шығатыны рас, бірақ өзгені танып білудің қажеті шамалы, егер ол адам өзін танымаса, ал өз-өзін танып білу өте қиын. Менің айтпағым, адам өзін тани білген адам қай жерде не сөйлеу керектігін ойланып,саралап сөйлейді. Өйткені әр айтылған сөздің өз аңдушысы бар емес пе? Басқа адамды танимын деп тұрып, ол жайлы ғайбат айтып қоюымызда мүмкін ғой. Ал біз сияқты пенделерге басқаларды ғайбаттап, кіналаудың немесе кінә тағуға да хақымыз жоқ. Біреуді гүлдендіремін деген адамның өзі бірінші гүлденуі керек! Кейбір жерлерде басқа біреудің айыбы туралы да жазылған, қазаққа тек жамандауды немесе мақтауды беріп қойсаң қатырады. Қазақ деп айтсам өзіме тиеді. Әкем қазақ, шешем қазақ, мен казақ. Мен қалай қазақтықтан сақтанамын-болып тұр ғой. Біреуді жақсылығын айтуға қиналамыз, ал жамандығын айтуға келгенде оның кінәсін бетіне жауып, бәле жаласымен қоса жамандаймыз. Осымыз айуандық емей немене? Бұл ұзаққа созылған әңгіме біреуді мезі қылған да шығар өзі білсін. Бір сұрақтың жауабына мұнша неге қуалап кетті дейтінде шығарсыңдар. Бірақ бір есік ашылса қалған есіктерде ашылып кететіні бар емеспе? Қайткенде де Аллаһ бізге тура жолды нәсіп етсін! Аллаһты әрқашанда есте ұстайық! Өйткені Аллаһты еске алмаған жерде берекеде болмайды, періштелерде оларға лағынет айтады! Адамдар Аллаһты еске алумен жүректің тынышталатынын білсе ғой! Аллаһ баршамызға жүрекке иман, білімге сабырлық берсін! Амин!
