- Әке неше тіл білесің?
- Екі тіл. Қазақша, орысша
- Мен үш тіл білемін. Қазақша, орысша, ағылшынша!
- Бәрекелді!
- Сен үлкенсің. Неге екі-ақ тіл білесің? Мектепте ағылшынша оқымадың ба?
- Оқыдым балам. Бірақ мектепте біз ағылшын альфавитін ғана жаттадық. Кейін институтта немісше оқыдым. Сонымен екеуі де есімде қалмады.
- Неге?
- .........
- Әке, егер ағылшынша көмек керек болса менен сұрайсың ғой. Жарай ма?
- Жарайды!
Маған жаны ашыған ұлымның ақылы осы болды.
Енді ұлымнан ұялмас үшін ағылшынша үйрену керек болып тұр. Жазда курсқа жазыламын. Әрине, өзім үшін...
ЕКІНШІ ӘҢГІМЕ
Бір апталық демалысында ұлым үйде болды. Біз кешке дейін жұмыстамыз. Кейде ерте, кейде кеш келемін, жанымда айналып жүрген ұлымның әңгімесі таусылмайды. Көргені, білгені бар, білгісі келетіні бар, тағысын тағы, әйтеуір ас-ауқатымды ішіп болғанша сауалдарына жауап беріп те үлгеремін... Тілін қызық көріп, оның үстіне ой-өресі дамып келе жатқан өскін баламның бағдарын да білгім келіп, сауал тастап қоямын. Білгеніне қарай жауап береді. Білмегеніне ойланып қалады. Оған тіпті намыстанып қалатын сияқты. Қайрап қоямын.
- Әке бүгін үлкен атаға көмектестім.
- Бәрекелді! Аталардың батасын алсаң жаман болмайсың!
- Дүкенде ұялы телефонына бірлік сала алмай тұр екен. Мен көмектесіп жібердім. Қолына түбіртекті алып, «оқып бер» деді. Оқып бердім.
- Не түсіндің? – деді ата. Мен үндемедім.
- Әй, бала қай тілде оқып бердің түбіртекті, - деді.
- Орысша.
- Көрдің бе түбіртек те орысша, - деді ата.
- Әке, неге түбіртекті орысша береді? Ата түсінбей қалды ғой. Қазақша берсе болады ғой, - деп ойланды ұлым.
- Енді солай ыңғайлы болғаны ғой, - деймін мен. Ойланып қалдым. Әлден уақытта үйдегі коммуналдық қызметке төленген түбіртектер мен несие түбіртектерін жинап қарап шықтым. Расында, бәрі орысша жазылған. Балам айтпаса, байқамайды екенмін...
