Менің уйленгеніме 1 жылдан асты, улкеш шаңыраққа келін болып тустым, жасым 19 да, куйеуым уйленгеннен соң қалада турамыз дейтын, бірақ уйленгеннен соң, ауылға алып келды, ауыл дегенда базда турамыз, айналаңда ешкім жоқ, жалғыз уй, кір жуыу үшін қазанға су тасып қыи жазып кір жаумын, ыдыс жуыу үшінде уйге су тасып тазикке қиып жуамын ыдысты, уйге су кіргізілмеген, қолыды жуыу үшінде қол жуғышқа су тасып астындағы суды төгер, бір созбен айтқанда, азап, оның устіне туысқандары күнде келіп қонақ боладыда артын жинаспай кете берел, бала шағаларымен, мен қалай сол баяғы сурлы, отын жинаймын, қый жинаймын, и иттерге тамақ пысырамыз, тауықтарға су берем жем берем, адамдар білай турсын, ьарін тойдыру маған мындет, осы қаңыраған жерден ешқайда шықпаймын, адам турын көрмегеніме біраз болды, күйеуім кейде ұрады. Жылап жылап аламын да жүре беремін. Ешкімге де айтпаймын. Ата анама айтып кеткім келеды. Кейде қашып кеткім келеды, Бірақ бұл дерден қаша алмайсын, тау, шаршап кеттім. Ата анама айтсам, шыда қызым дейды, бірақ кетем деген ниетпен өмір сүріп келемін. Не істесем болады?
