Критика - сын ғой. Кейде адамдар өзінің бойындағы мінін байқай бермейді, сондықтан айналасындағы адамдардың мін сөзі де адамға пайдалы болуы мүмкін. Бірақ, мінді жеткізе алатын және жеткізе алмайтын адамдар болады. Мінді тікелей былш еткізгенде, ол басқаның намысына тиіп кетуі мүмкін. Ондай сынға агресииямен жауап беріп, немесе ашуланып қажеті жоқ. (Әлде болмашыға қапаланатын шынымен әлсіз бе едіңіз? :) ) Сондықтан, егер ол адамға жаныңыз шынымен ашыса, оны ренжітпейтіндей жолмен сыпайы жеткізген дұрыс. Қарсы жағдайда, өзіңізді идеалмын деп есептесеңіз, онда оны мүсіркеп немесе оның жұтаңқы рухын басып басып айтыңыз (ох, іші тарлар бұндай мін тағуға шебер-ақ).
Жалаңаяқ студент өмірінде ең алғаш рет ресторанға барғандағы жағдайы ауыр болды. Қазір әрине, еске алғанда күлесің. Күтпеген жерден, бір адаммен жолығуға келістік, оның таңдаған жері қаладағы ірі бір ресторан екен. Алғаш бұндай орында болмаған екенімді сезді ме, жасауға болатын әрекеттерді еппен үйреткендей ыммен жасады. Ал мен сыр білдірмегендей қажет сәттерді қайталап отырдым. Мәселе де шешілді. Білгенін үйретіп, өзін көрсетуге тырыспай қарапайымдылығымен сыйлауға тұрарлық адамдарға ырзамын дегеннен басқа айтар жоқ.
Әр адамға Алла Тағала ақылды басына құя салмағанымен, оған ақылды болуға мүмкіндік берген. Сондықтан, әркімнің қате жіберіп қоюға хақы бар (біліп тұрып емес).
