Баланы жастан деген даналы сөз бар қазақ халқында. Ходунокқа тәуелді болып қалған баланың санасында сондай бір мінез қалыптасып қалады, сосын ол өскен кезде де бір нәрсе жетіспей тұрған сияқты сезінеді, қанша дегенмен. Сондай жайсыз мінез қалыптасып қалады.
Біз қазақтар кішендай балаларымызды құлап қала ма деп алдын-ала артынан жүгіріп қолмен ұстап, демеп жүреміз, және құлап қалған жағдайда дереу көтеріп мәпелеп жатамыз, бұл дұрыс болғанымен, балаға көп зиянымызды тигіземіз.Өскен кезде де олар ата-анасына сенгіш , арқа сүйегіш болып өздігінен бір істі бастауға ынжық-жалтақ болып қалыптасады.( ынжықтың, жалқаулық бар ғой өтірік емес)
Ал, енді орыс ағайындарды алайық. олар еш уақытта балалары құлап жатса тұрғызбайды (өзі тұрғанша қарап тұрады, солай тәрбиелейді, ол баласын жақсы көргендіктен), сонда бала ешкімге сенбей самостоятельный еті тірі жігіт болып өседі. Бұндай жағдайды кез келген жерде байқауға болады. Оны көп ұлтты мектеп оқушыларына сыртан қарап отырсаң қатты байқайсың.
