Сіздің жағдайыңыз күрделі және біршама адамда кездеседі(әсіресе, қазақ отбасыларында). Негізі асырап алу туралы мәселеде туыстық жақын адамдардардан сәби алуға келіспеймін. Себебі, бұл өсе келе сәби психикасына басқаша әсер етуі мүмкін. Оның мысалы ретінде сізді айтуға болады. Яғни, екі тарап та балаға жақын болғандықтан,ол қайсысын таңдарын білмей жүреді.
Сіздің қазіргі жағдайыңызға келетін болсақ, апаңыздың қазасынан кейін қаншалықты стресске түскеніңізді, одан қалса материалдық жағынан тарыққаныңызды түсінемін. Мұның барлығы, сіздің жүйкеңізге әсерін тигізбеуі мүмкін емес. Солай бола тұрса да, сіз мойымауыңыз керек! Мұны Құдайдың сізге жіберген сынағы деп түсініп, одан әрі өмір үшін күресіп, берілмеуіңіз керек. Тек алға нақты мақсаттар қойып, жайлы жұмысқа орналасып, әжеңізді асырай алатындай халге жетудің жолында жұмыстануыңыз керек.
Қойылған ситуациялық сұраққа байланысты айтар кеңесім: туған ата-анаңызға ренжудің, ашуланудың керегі жоқ. Қайткенмен де, туған анаңыз сізді дүниге алып келді. Бұл өмірді көріп, адам ретінде өмір сүріп жатқаныңыз сол кісінің арқасында. Керісінше ойлап қарасақ, ата-анаңызды танымайтын болсаңыз, тағдырдың жазғанымен болған апаңыздың жағдайынан кейін, бұл өмірде танитын, керек кезінде хабарасатын адамдардан ешкім болмас еді. Сізге қаржылық жағынан қолдау көрсетпесе де, олардың бар екенін білудің өзі психологиялық тұрғыда белгілі бір мөлшерде өзіңізге сенімділік қалыптастара білді деп ойлаймын. Өз кезегінде, туған анаңыз (егер апаңыз бұрын жалғыз тұратын болса) да бала тәрбиелеу, өсіру бақытын сыйлап, апаңызға көмегін тигізген болып табылады.
Ата-анаңызбен тығыз қарым-қатынас орнатуға тырысыңыз, себебі, әжеңізбен сізді қоса алғанда, тұтастай бір отбасысыздар ғой. Кешірімді, кішіпейіл бола біліңіз. Барлық жағдайға түсіністікпен, сабырмен қараңыз. Аллам сізге жар болсын!!!
