Осы сұрақ мені де көп ойландырады. біздің қазіргі көкпар деп өткізіп жүрген жарыстарымыз бұрынғы біздің бала (1970-1980) кезіміздегі көкпарға мүлдем ұқсамайтын сияқты. ол кезде мынандай қазандық дегендер болмайтын. Арасын 300 метрдей қылып екі мәре белгілеп шабатын, көкпардың ең қызық жері айналдырып шабу мен дода болушы еді.Егер көкпарды іле салып мәреге қарай шаба жөнелсең қариялар айқайлап ұрысушы еді. Көкпар алып келе жатқанда ат алдын кесе кіруге, көлденеңдей шабуға болмайтын еді, әрі бұлай 5-6 ат деген шектеу болмайтын. ең соңында көкпар бітерде ауылға (домой) алып қашушы едік, сол тың, белді, ұзаққа шабатын аттан бір екеуін етін қыздырып қана шаршатпай соңына ұстап отырушы едік. Ауылға келіп жаңа келін түскен үй, болмаса шілехана болған үй сияөқты үйлердің біреуіне көкпарды түсіруші едік.Сол үй көкпар етінен қуырдағын жасап көкпаршыларды күтушы еді.Келесі көкпарға сол көкпар түскен үй бір серкесін атап дайындап қоятын.Міне осы көкпарда аттың ұшқырлығы, жүйріктігі,40-50 км көші ауылдан өз ауылыңа көкпарды алып қашып келетін кездегі белділігі, ат үстіндегі жігіттің мықтылығы сыналатын нағыз аламан еді. Міне осы қазақтың мен білетін көкпары еді.Ал қазіргі көкпар біртүрлі, қолына серке ілінсе болды қазандыққа тастауға шаба жөнеледі, е құмарың қанбайды, е рахаттанып айқайлап қолпаштап үлгере алмайсың. Аттарының да шапқанынан көрі орнында тоқтай қалғанына, орнынан жалт бұрылғанына мақтанатын болды.Осы қазіргі көкпар Қырғыздыкі болса қырғыздікі шығар, әйтеуір өз көңілімнен шықпайды.
