Бұл кітаптарда жазылмығанымен қазақтың байырдан бері қалыптасқан және ұрпақтан-ұрпаққа таралып келе жатқан дәстүрі.
Сәби дүниеге келгенде, ауыл адамдары қуанып, ет асады. Сонан соң мойын етінің сүйегін сындырмай алып қояды. Бұл дегеніміз баланың мойынының берік болуы деп түсіндіріледі. Алда уақыт өтіп сүйек өздігінен сынып қалса, сәбидің мойыны бекіді деп жорамалдаған. Бұл әрбір қазақ отбасында жасалатын дәстүр.