Қазіргі уақытта жастардың көбісі өмірден түңіліп, өздерінің өмірін өздері қиып жатыр. Оған түрлі жағдайлар себеп болуы мүмкін. Кейбірлері дос қызының немесе жігітінің тастап кетуінен, ұлдар жағы қарызға белшеден батудан сияқты нәрселер үшін өмірге келгендеріне өкініп, қателікке бой алдырып жатады. Ал, көпшілігі ҰБТ сынағынан керекті балл жинай алмай, оқуға түсе алмағандықтан өкініп жұреді. Кейбір мүмкіндігі шектеулі жандар өздерінің кемістігінен "мұндай болғанша, өмірге келмегенім артық еді" деп өкінеді. Жалпы, өмірдегі кез келген сәтсіздік адамның бойында өкініш сезімін тудырады. Тек ешқандай қиындыққа мойымай, бәріне төтеп берген адам ғана мақсатына жетеді. Тіпті, арманына қол жеткізе алмаса да, адам өмірге келгеніне өкінбеу керек деп санаймын. Өйткені осы өмірге келгеніміздің өзі біз үшін үлкен жетістік емес пе?