Жасым 19-да. Ауылдың карапайым кызымын. Қалада медицина колледжінде оқимын. Озімнен 5 жас үлкен жігітпен жүрдім. Ауылдың баласы, менің жақсы қыз екенімді біледі деп ойлайтынмын. Маған ылги жақсы қызсың, пысықсың, үйленейік деп айта беретін. Кейін қашан бірге боламыз дейтінді шығарды. Мен үйленеміз, сосын деп жауап беретінмін. Бір күні сен маған сенбейсің, оданда жүрмей-ақ қояйық деді ... Қасыма қон, тиіспеймін деп сендірді... Бірақ бәрі басқаша болды, тіпті оны танымай қалдым.... Сол күннен кейін тіпті бір хабарласқан емес, мен хабарлассам ошіріп тастайды,,, Менің алдағы омірім не болады, маған неге бұлай жасайсың десем, ол сенің ғана басыңда барма бұл жагдай деп ұрысып береді.... Қазір тіпті хабарласпаймында. Танымайтын адамым болса екен, мені кішкене күнімнен біледі. Осылай болады деп ойламадым.. Жылап жылап тіпті жасымда шықпай қалды. Ауылға барсам мамам кызым тыныш журсің бе дегенде ішім алай-дүлей болып өзегім өртеніп кетердей болады. Тамақ ішпей жүрген күндерім, ұйқысыз өткен түндерім аз емес. Өлгім келеді, бірақ жан татті екен. Группалас кұрбыларым сен бұрын қандай едің, саған не болды, адемі болып журетін едің, күліп, көңілді едің қайда сол баяңы кезің, неге үнсіз жүрсің деп бәрі сұрайды. Құрбым біледі, оныңда жылап-жылап ығырын шығарған болармын деп ештеңе айтпауға тырысамын. Жігіттер көңіл білдіріп, хабарласып жатса енді хабарласпауын айтып өшіріп тастаймын. Ой
ланбай жасаған осы қателігім үшін өмір бойы жылап өкініп өтетінімді білемін. Бұдан әрі қарай не істеймін қалай жүремін, ақыл айтыңыздаршы.
