Бұндай қобалжу көпшілікте болады. Сондықтан, психологиялық настрой керек. Адамның санасында өте көп ақымақ ойлар болады. Егер сол сахнаға доп лақтырып, артынан кішкентай баланы жүгіртіп жіберсе, ол алаңдамай сол сахнада ойнап кетер еді. :) Себебі, оның ойында ештеңе жоқ. Өзіңізді сол қалыпқа салыңыз, саналы пофигизмге жол беріңіз, себебі бұл адамның шын бейнесі. Ұят болады-ау, ана, мынау бірдеңе-дейді-ау, сөйтеді-ау, бүйтеді-ау деген ақымақ ойды тастаңыз, себебі адамдардың бір жаман жері, сіздің бетіңізге қандай екеніңізді айтпайды, тек сыртыңыздан ғана айтады. Ал, бетіңізге айтса, ақталмаңыз да, себебі ол адам турашыл адал адам. (айналып қана кетейін)
Саханаға әр шыққан сайын, адамдарды бір қарапайым затқа теңей салуға болады. Ол, ағаштар, иттер, мысықтар болуы мүмкін. Немесе, өзіңіз қандай адамның жанында өзіңізді еркін ұстайсыз, сондай адамдардың арасындамын деп ойлаңыз. Ең соңғысы, бұл адамның барлығы Сізге жақсылық тілеп тұр деп қана ойлаңыз!
Ұялған адам сырт көзге онша әдемі көрінбейді, сондықтан табиғи қалыппен өзіңізді еркін ұстауға, еркін, ашық, сауатты сөйлеуге тәрбиелеңіз. Сәттілік!!!)))
