Ана деген – ұлы есім!
О, Ана!
Неткен ұлы есім ең!
Тұрса да қажып тағдыры,
Бар шаттығым – бала деп,
Тәнін торлап таң нұры,
Мін бақпай ұрпақ өсірген.
Бар қатені кешірген,
Жасайды мәңгі аруана
Жалғасып тарих көшімен.
Асаудай асыл бейнесі,
Кетпейді адам есінен.
Баласын басса бауырына,
Нәр тамған ақ төсінен.
Бармақтай жатқан бақытты
Артық көрген өзінен.
Ол – сәби, сонда жылайды,
Ынтызар көмек сұрайды,
«Іңгә» деген сөзімен.
О, Ана!
Неткен ғажап есім ең!
Сен дегенде елжіреп,
Сен дегенде көсілем.
Сен дегенде шалқимын,
Болаттай жанып, балқимын.
Ақшақардай айналып,
Қыл гүліндей жайқалып,
Самалың боп аңқимын.
Сен үшін тартып тауқымет,
Найзағайдың ұшқынын
Жүрегіме шаншимын.
О, Ана!
Неткен жеңіл есім ең!
Үш әріптен құралып,
Үш жүзді жалғастырып ең.
Мәңгіге мұрағаттаулы
Баға жетпес шежірең.
Тыңдаушы, бір сәт елең ет!
Айтуға жеңіл емес пе?
«Ана» деп тіл қат, керемет!
О, Ана!
Неткен асыл тұлғасың!
Қиын кезде мұңдасым,
Қуанышты сәттерде
Өзіңсің тағы жырласым.
О, Ана!
Мейірімді жан едің!
Бір қолыңмен бесікті,
Бір қолыңмен әлемді,
Тыныштық бағып тербедің.
О, Ана!
Шабытымды шарпыдың,
Жағаладым жалыныңды.
Қасиетің ба, қадірің ба?
Идірдің алпыс екі тамырымды.
О, Ана!
Тірегім де өзіңсің,
Жүрегімде өзіңсің,
Айтатын әркез сөзімсің.
Өзіңсің ана, өзіңсің,
Аз қызыққа мәз болған,
Көкірегіңе наз толған,
Жатқа кетсем төрімсің.
Іс бастаған оң қолдан,
Бата беріп оң жолдан,
Құлыным дейсің аймалап.
Айналайын, ана жан,
Мадақтауға тұлғаңды,
Жалықпаймын қайталап.
Дұрысымды асырған,
Бұрысымды жасырған,
Мен гүл болсам қырмызы,
Сенсің ана – жайған бақ!
О, Ана!
Неткен байтақ едің сен!
Жер анадайсың керілсең.
Иен құшағың бірде тар,
Бірде шексіз, бірде жар,
Қасиетіңнен айналдым!
Бұрымды шашың толқындай,
Майланған өзен сияқты.
Жанарыңа жас толмай,
Бастаудан бойлап ол ақты,
Кей кезде таңғы шықтардай,
Тұрады мұңмен мөлдіреп,
Кірпігіңе жармасып,
Үзілейін деп үлбіреп.
О, Ана!
Неткен қамқор жан едің!
Білегіңді сыбанып,
Әлденеге қуанып,
Тынып таппай жүресің.
Қабақты да шытасың,
Жібек көйлек кепкенше,
Сондай жайлы мінезің!
*
Анама
Асыл анам, нұр шашқандай келбетің,
Сенсіз басып жүре алам ба жер бетін?
Бір қолыңмен балаң жатқан бесікті,
Бір қолыңмен ұлы әлемді тербеттің.
Ана, жаным, жүре берші қасымда,
Сен өтпеген, бәлкім, осы асу ма?
Әркез маған бата беріп жол нұсқап,
Айтатынсың: «Құлыным-ау, жасыма!».
Сұм тағдырды кешіп өттің басымнан,
Сондықтан да ширақ болдың жасыңнан.
Кешір ана, қателессем кеше көр,
Бірақ алыс кете көрме қасымнан.
