Үйлену салтына байланысты туған өлеңдермен қатар, қазақ арасына көп тараған өлең түрлерінің бірі – мұң-шер өлеңдері. Адам өмірінде қуанышты оқиғалармен бірге қайғылы жағдайлардың да кездесіп отыруы – заңдылық. Қайғы-қасірет - әртүрлі. Ол жеке кісінің немесе, жалпы елдің, халықтың басына түскен ауыр жағдай болуы мүмкін. Халық өмірінің осындай сәттері де поэзия тілінде өрнектеліп отырған. Мұндай өлеңдер тобы қазақ фольклорында мұң-шер өлеңдері деген атпен аталынып жүр. Мұң-шер өлеңдерінің бірнеше түрлері бар. Оларға қоштасу, естірту, жоқтау өлеңдері жатады.
Ұзатылып бара жатқан қыздың ел жұртымен, ата-анасымен қоштасу түрі сыңсудан басқа қоштасу өлеңдерінің бірнеше түрлері бар.
Қоштасуды көбіне ақындар шығарады. Оны халық үйреніп алып айтып жүреді. Өмірден қайтып бара жатқан қарт ата, аяулы ана балаларымен бақұлдасып, артына өсиет қалдырады; өмірдің қызықтығын, орындалмай бара жатқан арман-мұратын баласына, халқына деген соңғы тілегін айтады. Өлер алдында қоштасу айту тіпті халқымызда дәстүр боп қалыптасқан десе де болады. Халық арасында мұндай өлеңдердің әсіресе, «пәленше ақын» өлерінде айтыпты деген нұсқалары көп. Соның бірі – Кемпірбай ақын айтыпты деген қоштасу өлеңі. Кемпірбай ақын ауырып, әл үстінде төсек тартып жатқанда, көңілін сұрай Әсет ақын келеді. Сонда Кемпірбай ақын:
– Көңілді Әсет келді көтергелі
Болмайды кеуде шіркін жөтелгелі.
Алып бер домбырамды ана тұрған,
Басымды жастықпенен көтер бері.
Артыма бір-екі ауыз сөз тастайын,
Қонғаның, өлең шіркін, бекер ме еді.
Боз шапса, боз озбай ма бурылдан?
Мен шапсам жер шарасы қуырылған.
Жай тастап аяғымды алып жылдам,
Жабының күнде озушы ем тұғырынан (С.Сейфуллин. 6 том. 1964.133 бет) - деп, басталатын атақты қоштасуын айтқан екен. Бұл өлеңінде Кемпірбай көңілінде тығылып жүрген сырларын ашады. Ол ақындық сыры еді. Ақын оны тек ақынға ғана жайып салады. «Ер Дәуіт екі жаста иектеген» еді, кеудеме өлеңнің көк ала үйрегі келіп қонған еді. Енді сол «алланың аманатын берем білем, кеудемнен көк ала үйрек «қош» деп ұшты» деп, өзінің өлгелі жатқанын, ақындық талантын қоса айтып, образды түрде бейнелейді. Ақынның орындалмай бара жатқан үлкен арманы бар. Ол – ұлы Серкебайға ақындық өнердің «қонбағандығы». Ақын көңілі өз өмірінің жалғасы ұлының да қасиетті өнерін ілгері апарушы болғанын қалайды. Ақын арманы, шері – осы. Өз өлеңінің соңында Кемпірбай ақын бүкіл замандас ақындарымен қоштасады, өзінің соңғы тілегі ретінде сол ақындардың да мұның «Семейдегі топырағының» басына келіп дұға оқып тұруын қалайтындығын айтады. Бұл өлеңнен ақынның дүние танушылық көзқарастары анық көрінеді.
Арғыннан шыққан Тәті айтыпты деген өлең де қоштасудың осындай түріне жатады. Тәті Қоқан хандығына келіп дауласып жүргенде, оны у беріп өлтірген. Тәті өлер алдындағы қоштасуында ел-жұртына арнаған «қоштасуын» жолдайды, елі-жұртымен, туған-туысымен бақұлдасады. Оларға деген өзінің аманатын айтады:
–Менен тегіс сәлем де,
Ақ жолдың ұлы Арғынға!
Орта жүздің ішіне,
Атымды тұлдай байласын.
«Мен адаммын» дегендер,
Елдің қамын ойласын.
Мың миллион кетсе де,
Төре алдына бармасын.
Жалынғанша зәлімге,
Ата жанын қармасын (С.Сейфуллин.Шығармалары. 6 том, 1964,130-бет).
Қоштасу өлеңінің екінші бір түрі – елімен, жерімен қоштасу. Қазақ халқының бұрынғы өмірі көбіне жаугершілікте, шапқыншылықта өткені мәлім. Осындай оқиғалардың бірі – тарихқа жоңғар шапқыншылығы деген атпен белгілі болған қалмақ шонжарларының 1723 жылы қазақ еліне жасаған шабуылы еді. Осы жорықта жоңғар шапқыншылары қазақтардың көптеген жер-суын, ата-мекенін тартып алды, халықты қанға бояды. Еркекті құл, әйелді күң етіп, елге қара түнек заман орнатты. Халық амалсыздан ата-мекенін тастай шығып, жөңкілуге мәжбүр болды. Қазақ тарихында «ақтабан шұбырынды, алқакөл сұлама» аталынған халық өмірінің ең бір ауыр кезі қоштасу өлеңдерінің тамаша үлгілерін туғызды. Халық әні атақты «Елім-ай» осы кезде шыққан.
Қаратаудың басынан көш келеді,
Көшкен сайын бір жорға бос келеді.
Елден, жұрттан айрылған жаман екен.
Екі көзден мөлдіреп жас келеді.
Жалпы халық мүддесіне шапқыншылық атаулының жат екендігі, оның қоғам өміріне қаншалықты ылаң, ауыр күйзеліс, қайғы-мұң, қасірет-шер әкелетіндігі белгілі. «Елім-ай» өлеңінде де қалмақ шонжарларының қазақ еліне жасаған шабуылының елге соншалықты ауыр тигендігі көрінеді. Өлеңді естіген кезіңде бүкіл халықтың күңіреніп, қайғы жұтқан аянышты халі көз алдыңа келеді, өксікке толы ащы зар құлаққа естілгендей болады.
Бұрынғы замандарда ру арасындағы дау-жанжалдар өрши түсіп, бірінің жерін екіншісі зорлықпен тартып алуы, елден елдің ауа көшуі сияқты оқиғалар көп болып тұрған. Мұндай жағдайлардың кесірі, зардабы халыққа тиетін. Амалсыздан босқан халық елімен, жерімен қоштасқан, көңіл-күйін білдіріп, түрлі өлеңдер шығарған. Туған жердің ыстықтығын, қымбат екендігін, оның жақсы қасиеттерін егіле жырлаған. «Қозы Көрпеш – Баян сұлу» жырындағы Таңсықтың қоштасуы – мұндай өлеңдердің тамаша үлгісі:
Балталы, Бағаналы ел аман бол,
Бақалы, балдырғанды көл аман бол.
Теруші ем еріккенде ермек етіп,
Екпе жиде, алма ағаш, гүл аман бол. (М.Ғабдуллин. Қазақ халқының ауыз әдебиеті.1964,63-бет)
Қоштасудың ерекше бір түрі - өтіп кеткен жастық дәуренімен қоштасу, сол кездерде атқарған жастарға үлгі боларлық істерін еске түсіріп айту. Есейген адамдардың жастық шақтарын көп әңгіме ететіндігі белгілі. Оның да себебі бар. Адам өмірінің ең бір қызықтысы да, қымбаттысы да осы – жастық шақ. Өткен кездерін өлеңге қосып айтқан ақын-жыршылардың қоштасу өлеңдері бар. «Жиырма бес» сияқты әндер – осындай негізде туған өлеңдер. Соның бірі бір батыр айтқан екен деген мына бір жыр.
Мен, мен едім, мен едім,
Қаңтарда мінсең қажымас,
Қас қара нар мен едім
Шабуыл шапса, шаршамас
Шыны тұлпар мен едім
Қасарысып келгенде,
Қап түбіне сыймаған
Таза болат мен едім.
Қаймақтан ұшқан қу ілген,
Анық сұңқар мен едім.
Менің көрген затым бұл,
Төкпей-шашпай қолданып,
Ортаңа сүйреп тастадым... (С.Сейфуллин. Шығармалары. 6 том,1964,134-бет).
Қоштасу өлеңдері қазақ эпосында көп кездеседі. Қайсыбір дастандарда болмасын, қоштасу өлеңдері аса маңызды роль атқарып тұрады. Ұзақ жырларда қоштасу өлеңдерінің түр-түрлері кездеседі. «Қыз Жібек пен Төлеген» жырындағы Төлегеннің қоштасуы – көңіл аударарлық. Мұнда, Қособаның көлінде жападан жалғыз ғұмыр кешкелі жатқан Төлеген бұл жалғанмен алты қаз арқылы қоштасады. Өзінің соңғы сөзін, өлі хабарын қаздар арқылы еліне жолдайды:
– Қособаның жолында
Құс қонбас құла жапанда,
Жылай-жылай бір жалғыз,
Дүниеден өтті дегейсің! (М.Ғабдуллин. Қазақ халқының ауыз әдебиеті.Хрестоматия.А.,1959.290-бет).
Қоштасу өлеңінің мұндай түрлерінің тууына ерте кездегі халық санасындағы адамнан басқа тірі жандылар да адам сияқты ойлай алады, сөйлей алады деген ұғымынан туса керек.
Қоштасудың әртүрлі түрлері де сақталынған. Осындай қоштасу өлеңдерінің бірі – «Тұрсын қарттың өлерінде балаларына айтқаны» деген кеңес өкіметінің алғашқы жылдарында айтылған ұзақ өлең.
– Құлақ сал бұл сөзіме, балаларым,
Дүниеден көшкелі отыр бабаларың.
Айтайын көрген білген жерлерімді,
Мен-дағы талай жерді араладым – деп, басталатын өлең айтушының өткен өмірін шолып шығады. Жиырма жасынан бастап көрген-білгендерін, басынан кешіргенін айтады, соның бәрін тізіп шықпайды, ішіндегі ең елеулілерін, өз балаларына үлгі боларын, өткен заманның ауыр болғанын жырлайды. Ең соңында:
– Бұл істен бар ма хабарың,
Бостандық болды заманың...
Еңбекші елдің баласы,
Алға бассын табаның.
Жақсы болсаң өздерің,
Тигізбес ешкім залалын.
Ұйымдасып іс қылсаң,
Балаларым, жарадың (Қазақ совет фольклорі. Жинақ, 1935,72-бет).–деп, қазіргі дәуірдің шат заман екендігін ескерте айтады. Көпті көрген көне, өмір тәжірибесі мол дана ретінде өз ұлдарына, ұлдары арқылы бүкіл жастарға тіл қатады. Адамды бақытқа жеткізетін бостандық, еңбек, татулық дегенді аңғартады. Ол үшін ұйымдасып еңбек ет, жаңа қоғамның құрушысы бол деп, өзінің аталық өсиет сөздерін айтады.
Қоштасу өлеңдері қазақ ақындарының поэма-дастандарында да кездесіп отырады. Мысалы, С.Мұқановтың «Сұлушаш» поэмасындағы бас кейіпкердің бірі Алтайдың өлер жеріндегі айтатын монологы қоштасу өлеңіне жатады.
Қош бол, жер, көпті көзбен көрген ана!
Құшақта, тентегім жат! – де де, ана,
Панасыз ем, жалғыз ем өзіңе аян
«Жоғалғыр жоғалды ғой» деме, ана! – дейді.
Қоштасу өлеңдерінің түрлері қазір де айтылады. Халықтың ардагер ұлдары бұл дүниемен қоштасарда артына соңғы сөздерін жазып қалдырады. Қоштасулар өлең түрінде де, қара сөз түрінде де бола береді. Көрнекті ақын Т.Жароковтың ауруханада жатып жазған соңғы өлеңі – ақынның жарық дүниемен қоштасқан ақырғы сөздері. Халықтың аяулы азаматтары бұл дүниеден өткенде, достарының, замандастарының қоштасу сөздері айтылады. Халқымыздың асыл ұлдарының бірі Мұхтар Әуезов қайтыс болғанда, ұлы жазушымен бүкіл ел болып қоштасты. Ақындар, жазушылар, қоғам қайраткерлері жазған қоштасулар баспасөз беттерінде жарияланып жүр.
1965 жылы үлкен ақындарымыздың бірі Т.Жароков қайтыс болғанда, ақын Жақан Сыздықов төмендегіше қоштасу өлеңін жазды:
Қош бол!
Қош, Тәке!
Ер сабазым, сәр карданым,
Нақыштап қолмен соққан жыр қамалын.
Айқасып өзім тартып алар едім,
Ажалмен алысуға келмейді әлім.
Мұздай боп, тітіркеп жан, қаным ұйып,
Қалайша қолдан бердім сені қиып.
Ардагер, артық туған асыл едің,
Қалайша қара жерге кеттің сиып («Қазақ әдебиеті»,1965,12 наурыз).
Қоштасулардың түріне түрлі себептермен қосыла алмаған сүйіскен екі жастың бір-бірімен қоштасуын да жатқызуға болады. Т.Молдағалиевтің «Қоштасу» атты өлеңі (әні Ә.Бейсеуовтікі) осындай тақырыпта жазылған.
Елмен, жермен қоштасу қазіргі кездерде аз да болса баспасөз беттерінде кездесіп қалады. Қазақ ақындары шет елдерде болып, қайтар кездерінде қоштасу өлеңдерін жазып жүр. Белгияның бір үлкен ақыны Қазақстанда болып аттанарында Ғ.Мүсіреповке арнап бүкіл қазақ елімен қоштасқан өлеңін жазды.
Дандай ЫСҚАҚҰЛЫ,
филология ғылымдарының докторы, профессор