Міне,қаншама уакыт өтті десем де болады,бірақ көңілімдегі жара еш жазылар емес,оның бейнесі көз алдымнан ешбір кетпейді,ол менің көлеңкем секілді,сол бір жігітті ешбір ұмыта алмаймын,онымен қайта болада алмаймын,мен шарасыз отырған бір жалғыз жан секілдімін.Қаншама жігіттер көңілін білдіріп жатсада,мен ешқайсысын байқамаймын,кейде өзіме сұрақ қоямын "Осы істеген ісім дұрыспа,неге менің жанымның жарасы болған бір жан үшін,басқалар азап шегуі тиіс?!"Кейбір кезде ұйықтап қайта тұрғым келеді,тек оның бейнесін көрмес үшін,өзімді кінәі сезінбес үшін.... Уақыт емші дегеннен пайда барма,егер сол уақыт менің жарамды емдемесе,менің көңілімді көтермесе,жүзіме шынайы күлкі келмесе,түн ұйкысын жылап өткізбесем. Мен шарасыз жанмын... мен жалғыз қалғандаймын... мен махаббатқа сене алмаймын... екінші рет осылай өмір сүре алмаймын... Жанымның бар сырын сендерге ақтарамын,махаббатты бағалағандарыңды қалаймын
