Көрмедім агенттің жемісін,
Қалайша сені енді сендірсем?
Мен кіріп отырам сен үшін,
Сен шығып кетесің мен кірсем.
Жүректің көзінен жас тамып,
Еш нәрсе айтпастан тынады – ай.
Сөзіміз «Сәлемнен!» басталып,
Жалғаспай қалады, бұ қалай?
Жанымның қалауы сен еді,
Арамыз дос емес қастай шын,
Көп жазбайм, қорқамын, себебі,
Тізімнен өшіріп тастайсың.
Ақтарғым келеді – ақ сырымды,
Көңілім жабырқау, санам – күз.
Өзіңе арналған жырымды.
Блогқа жазамын амалсыз.
Тырысам дертіңе төзбек боп,
Өртейтін жалынмен оттайсың.
Басқалар мақтайды «Сөз жоқ!», - деп,
Сен, бірақ, ешнәрсе айтпайсың.
Әйтеуір сол сезім өшпесін,
Байлады – ау өзіңе бір Құдай.
Статус мен емес басқа есім.
Қызғанып кетемін сұмдық – ай.
Сүйгенім шығар – ау бар кінәм,
Ойлаймын, тізімнен өшірем.
Өкпелеп аламын, артынан,
Мен сені бәрі бір кешірем.
...Кетпесім анық қой баз кешіп,
Қызықсыз болғанмен тірлігім.
Сен жоқсың. Агентім қалды өшіп,
Таусылып қалыпты бірлігім
