Кеше кешкілік,
Екі қыздың әңгімесін естідік.
– Әй, бір кісі маған сөз айтты.
– Аты-жөні кім екен?
– Какой-то Жұмекен.
Институт бітірген,
Видимо доцент,
Но, орысша сөйлесе
Сплошной қазақбайский акцент.
Отырсам бақылап,
Қызметі зор.
Алатыны – бес мың сом оклад!
Квартирам бар дейді центрде,
Говорит «жарымай жүрмін кемпірге!»
Паркке бардық потом.
– Биледіңдер ме?
– Куда с таким животом?!
Өзі сондай толстяк,
Как Шекспировский Фальстаф
Да такой он чудак
Мұрны шулап
Прямо мойныма асылды.
Ерні кусок ет секілді,
Мойнымнан тістемек секілді.
Көзін жұмып алған
Мен оны итеріп кеп жібердім.
Ол омақа асып, кекіріп жіберді.
Көзін шақшита зекіріп жіберді.
Артынан тез жадырап:
– Қарындас, шошымайық,
Давай, екеуміз қосылайық! – деді.
– Ну и дура! Қосылсақ қосылайық,
Бірге жосылайық демедің бе?
Әу, айырылып қалма,
Саған осы лайық!
– Конечно, сама солай дедім.
*
О, махаббат,
Соншалық оңай ма едің?
