Алтынай, үмітіңдіді үзбе әке өз баласына еш уақытта жамандақ ойламайды,ол кісіні де түсінуге болады. Сен туған күннен бастап небір тәтті ойлармен бақытты болып,сен болашағыңды өзінше жоспарлап сонымен өзінің сені өсіруге,оқытуға, былайша айтқанда адам қылуға жұмсаған өмірінің өтеуі сол болады деп жүрген адам емес пе. Сөйтіп жүргенде сенің шешімің төбесінен тас түскендей болған ғой. Оны қазір түсінуің қиын,кейін бала өсіргенде білесің.Ешқандай әке өз перзентін қарғамайды да,жамандық ойламайды.Тулайды,ашуларады бәрібір жеңіледі,сен жеңесің.Шешеңе айтып әкеңе сөзі өтетін адамдар ағайын,достары сияқты адамдарды араға салып көр.Өз бармағын өзі шауып тастай алмайды,бәрібір көнеді.Бірақ сол керек па,соны тереңден ойлан.Мен әкемін,өмірді көргенмін.Сені танымаймын,"не болсаң,ол бол"-десем де болады. Бірақ олай істей алмағандықтан да сенің өміріңді,келешегіңді ойлап қиналып отырмын. Ертең үй болғанан соң ,өмірге бала келер. Ол бала қазақпын демейді әкесінің ұлтын алады. Кез-келген әке немере десе еджіреп тұрамыз . Әкең немересін көріп жүрегі езіліп,бар мейірін төгіп,кішкене кезіңдегі сені еске алып төбесінен асыра көтеріп кімнің баласысың десе немересі "атамның"-дейді емеспе,сол кезде әкеңнің төбесі көкке жетеді.Оның артынан "Құдай,құдай, қай елсің"- деп сұрайтынымыз тағы бар емес пе,сол кезле немересі: "қытаймын,өзбекпін немесе орыспын"-деп тұрса, жаңа ғана төбесі көкте тұрған әкең жерге кіріп кетпей ме. Сонда оның сені өсірген, жеткізген еңбегінің өтеуі не болғанын,өзіңнің казіргі жеңген жеңісіңнің не нәтиже бергенін сен де түсінесің,бірақ кеш,өте кеш болады. Әкең соны осы бастан ойлап отыр, сондықтан да ол әке. Сен бәрібір жеңесің,әке жеңіледі ішінен қан жылап,бірақ сол керек па,соны ойла.
