Бояусыз жапырақ Күз. Жапырақтар сарғайып жатыр. Бәрі… біреуінен басқа. Ол — жасыл. Ағаштың ең ұшында жалғыз қалыпты. Мен күнде сол жапыраққа қараймын. Түсі өзгермейді. Төмен түспейді. Желге де бағынбайды. Әжем: — Жапырақ та адам секілді. Бірі мезгілмен өзгереді, бірі өзінше өмір сүреді, — дейтін. Мен сол жапырақты жақсы көріп кеттім. Себебі ол — өзге. Бірақ күндер өтіп жатты. Бір күні ол да сарғайып, төменге түсіп қалды. Сол кезде ғана ұқтым: табиғатта ештеңе мәңгі қалмайды. Кейде өзгеше болу — ұзақ тұру емес, тек кешігіп қоштасу екен. ⸻ ️ Ал сіздің өміріңізде сондай “жасыл жапырақ” болған ба еді? Пікір қалдырыңыз — бұл әңгіменің жалғасын бірге жазайық. Досыңызбен бөлісіңіз — бәлкім, ол да өз жауабын табар. https://t.me/sozderdensyr #қазақойы #күзгіәңгіме #мәндісөз #сөздерденсыр
