Алармизм - бұл психология, психоанализ, оның ішінде неофрейдизм, сондай-ақ экзистенциализм және әлеуметтік философия туралы түсінік. Бұл жүйке орталықтары мен желілері бар жоғары тірі жүйелерге тән қорқыныш, қазіргі және болашақтағы бір нәрседен қорқу құбылысын көрсетеді. Ә, әдетте, өзара байланысты екі форма түрінде пайда болады - биологиялық және әлеуметтік. Психология шеңберінде А. ерекше, мазасыздық, дүрбелең сезімі мен көзқарасы (көбінесе бұл болашақ бақытсыздықтың алдын-ала сезімі) ретінде, адамның және адамдар тобының қазіргі жағдайға теріс реакциясы ретінде анықталады келешек. Бұл ұғым этологияда жоғары сатыдағы жануарлардың мінез-құлық теориясы ретінде өз мағынасына ие.
Темперология тұрғысынан А. тіршілік жүйелерінің, ағзалардың, қауымдастықтардың өмір сүру қабілеті мен әрекетіне қауіп-қатерді бағалау үшін (белгілі бір уақытта да, кейіннен де, болашақта) арнайы құрал рөлін атқарады, және адам (оның мақсатты бағдарымен, құндылықтарымен және идеалдарымен бірге). Өткен уақыт өзінің нақты оқиғалары мен күйлерінде адамдарда ешкімді оятуға мәжбүрлемейді. Бұл бағалауда ұят, немқұрайлылық, тәкаппарлық болуы мүмкін, бірақ қорқыныш емес. А - бұл өзі үшін де, қоршаған ортаның тағдыры үшін де адам үшін өзекті, яғни. жақын адамдар үшін, бүкіл адамзаттың, табиғаттың тағдыры үшін, сондай-ақ олардың құндылықтары, мұраттары әлемі үшін және т.б.
A. тұжырымдамасы (ағыл. Alarmism-тен) «дүрбелең» деген мағынаны білдіреді және фр. дабыл - алаңдаушылық, мазасыздық, адамның қарым-қатынасы, бұл сөзбе-сөз «Қаруға!» дегенді білдіреді. - ал-арме! А термині барлық еуропалық тілдерде қолданылады. Философия тұрғысынан А феномені (сонымен бірге эсперанс - үміт) материя мен рухтың жалпы өзіндік белсенділігінің көрінісі, сондай-ақ олардың көрінісі мен өзара әрекеттесуі болып табылады.
Философия тарихында қорқыныш пен А. экзистенциалистердің назарында. Философия мен әлеуметтік психологияда А. және адамның мінез-құлқындағы қорқынышты қабылдауды алғаш рет Ф.М. Достоевский. Оның экзистенциализмнің негізін қалаушы болып саналуы кездейсоқ емес. Дәл осы адамның байқампаз болмысы емес, қорқынышты сезінетін, тіпті азап шегу қажеттілігі туындайтын ақылға қонымсыз тіршілік иесі екенін байқады. Адам сондай-ақ қауіпті жаратылыс. Ол қорқынышты тұңғиыққа үңілгісі келеді, сонда одан қорқып, қорқыныштан құтылу қуанышын сезінеді. Алғаш рет болмыс философиясында қорқыныш категориясы 19 ғасырда енгізілді. Даниялық философ С.Кьеркегор.
Мұнда ол бәрін қамтитын және абсолютті құбылыс. Қорқыныш сезімі экстремизммен тығыз байланысты (латын тілінен экстремум - экстремалды). Орыс философиясының тарихында адамның экстремалдарға, өлшем шекараларына («экстремизм» латын экстремумынан - экстремизмге) жүгінуіне үлкен назар аударды. Бердяев. Ол мұны орыс ұлттық сипатына терең органикалық деп санады, біз, орыстар, салыстырмалы, біртіндеп тарихи процестің мағынасын, мәдениет салаларындағы айырмашылықтарды нашар түсінеміз деп санады (қараңыз: Бердяев Н.А. Орыс идеясы және т.б.). Ұлттық А.-ны әлеуметтік тұрғыдан зерттей отырып, Бердяевтің осы мәселе бойынша берген бағаларын ескермеуге болмайды. Экзистенциализмде қорқыныштың себебі әлемде осылай деп саналады (М. Хайдеггер).
