Мен 1983 жылғы азаматпын. Жоғары білімді. Астана қаласында белгілі ғылыми зерттеу орнында қызмет істеймін. Асып жатқан байлығым жоқ. Елдің артында қалыпта жатқан жоқпын.
Үйленгемін. Үш балам бар. Әке-шешем астана қаласында өзіммен бірге тұрады. Әйелім менің ата-анаммен бірге тұруға қарсы. Олармен ара қатынасы жақсы емес. Әңгімелеспейді, мен үйде жоқ болсам тіпті сөзін тыңдамай қояды. Мен неше рет ақылмен да, қатты да, тәтті де тілмен айтып көрдім. Бірақ ол әке-шешеме деген қарым-қатынасын өзгертпеді. Бізің үй үлкен қарашаңырақ. Бір үлкен әулеттің ордасы. Келетін-кететін туыстар болады. Оның бәрі әйеліме ұнамайды.
Біз 21 жаста үйлендік. Ол кезде жас болып тәрбие жағына мән бермептім. Кейін барған сайын қиындай бастады. Әйелімді тастап кету ойым жоқ. Әйелімде менің тастап кетпейтінімді білген соң,сенген соң осылай істейтін шығар.
Мен көп ойланып,ақыры екінші жар алуым керек деп шештім.
Екінші жар болатын ақылы көркіне сай қазақы тәрбие алған,балалы болғысы келетін,26 жасқа дейінгі қыздар болса таныссам деймін.
