7 жыл болды. Мен оны сүйем, ол да мені ессіз сүйеді. Менің де оның да отбасы бар. Төсектес болған емеспіз, жолдасы жақсы адам, сәлеміміз түзу, сүйгеніме сөз тигенін де қаламаймын. Өзіде қаламайды. Балаларын ойлайды. Жолдасын, жақындарын ойлайды. Сағынып шаршап қиналып кеткен көзін жасырғанда өзімнің өңімді көрем, махаббат ауру таптырды, жүрегім езілгені сонша жүрегіммнің қаны сорғалап, дәмі аузыма татыйды, арамыз екі қадам болып тұрып құшақтап сүйе алмайтынымды ойлап, екі бүктеліп тұралмай қаламын. Айтып жеткізе алмаймын. Ол тіпті шаршағаны сонша "сені ойлап жатып сол бойы тұрмай қалсам ғой, бірақ одан кімге пайда, жақындарым қиналғаннан басқа, лучше мен осылай болса да өмір сүре берейін" дейді. Оның да қатты қиналатынын көріп, осыдан кейін жек көріп кетсін деп дөрекі сөйлеп, қарамай, іздемегендей болам, бирақ оның барі бір айтеуір амал екені көрініп тұрады. Екеуміз рахаттанып отырып бір сойлесіп көрмесекте өте жақынбыз. Мен оның қамын ойлайтын болуым керек еді, басқа емес, неге осылай болғанына таңым бар, екеуміз басқа ешкім емес. Кейде барып жұлып алып кеткім келеді, ол тек менікі болу керек еді. Азапты махаббаттан қалай құтылам, ұмыталмаймын, ұмытқым да келмейді, қосылсақ та бақытты болмаймыз, біз қазақпыз..... Уақыт өте ұмытармыз деп 5 жыл бұрын айтып едік, уақыт бізді қиналып өмір сүруге де болатынын ғана үйретіп жатыр...Ондай өмір кімге керек, қажып кеттім, жүрегім де шаншып ауыратын болды. Жігіттер, көмек сұраймын, ұмытудың мен білмейтін емі бар шығар, ішіп алып, сүйетінімді бар әлемге айқайлап айтып жайып салғым келеді. Алып алғым келеді, бірақ оған сөз тигеннен басқа пайдасы болмайтынын түсінем, сомен ішуден де қорқам, шегінде тұрмын өмірдің...көмектесіңдер, психолог бар ма екен араларыңда...
