Садиктің балаларымен атысатынбыз.олар көп,біз оларды немістер дейтінбіз. Ал біз төртеуміз бір ағам,екі інім, біз совет солдаттарымыз. Атысқанда құмды қағазға орап лақтыратынбыз бомба секілді бұрқ етіп жарылатын. Сол көк алма әсіресе катюша секілді кетіп жататын,арасында тас та,кесек те кетіп жатады, қорықпаймыз, арамызда забор шекара бар.Бір кезде бір балаларға тиеді,шыңғырады, оны көрген тәрбиешілер бізді қуып кететін.Біз қашамыз ауылдың сыртындағы алма баққа қарай, 1-2 шақырымға дейін қуатын, біз ұстатпаймыз, сол кезде үлкен көкелер көріп қалып бізді қайтарып, анау тәрбиеші апайды өздері кейііін ертіп келетін,обшым қызық болатын ол кездер.