Өмірімдегің ең қиын сәт - жалғыздық болатын. Мен алысқа кеткенде немесе ең жақын деген адаммымен сөзге келіп қалғанда өзімді жалғыз сезініп кететінім бар. Ең алғаш бұл сезімді басымнан өткергенде қатты қиналғанмын, енді оған түсіп қалмауға тырысамын, бірақ қанша тырыссаңда алдыңнан шыға келетіні рас. Мен оған үйреніп те қалғандаймын, жалғыз сезініп кеткенімде көпшілік орындарға барып, адамдармен танысып ойымды басқа жаққа бұруға тырысамын. Бәлкі бұдан да қиын сәттерім бар шығар, осы сұрақты оқығаныңда есіме дәл осы келе қалды, Бәлкім, жалғызсырап жүрген шығармын...(((
