Шамам келгенше басқалардың көңіліне қарауға, ренжітіп алмауға тырысамын. Көңіл деген бір қалса қайта айналып келуі қиын ғой. Бірақ бәрінің осылай ойламайтыны өкінішті. Кейбіреулер сенің көңіліңе қарамақ түгілі көз қиығын салып та қоймайды.
Адамдарды көбінесе ренжітпеуге тырысамын. Бірақ, ашулансам ештеме қарамай не ойлаймын, соның бәрін айтып тастаймын. Соңынан бекер ренжіттім деп өкінемін.. Соған қараған 85 % адамдардың көңіліне қарайтын сияқтымын))
Ал мен барлық адамның көңіліне қараймын, тек ылғи да олай бола бермейді. "Кісідегінің кілті аспанда" дегендей, біреудің түсінігі жақсы, кейбіреулердікі керісінше.
Менің мінезім солай сияқты. Ылғи адамдардың көңілін табуға тырысамын. Бірақ сол мінезді деп алданған уақтым да болған. Әрдайым бір істі істемек алдын түрлі жақтарын ойлап көремін. Ренжітіп алмаймын ба?- деген ой болады.