Қазіргі кезде ауылдағы мәдениеттің дамуына көңіл тиісті деңгейде бөлініп жүрген жоқ. Сондай-ақ, жалпы мәдениет саласының қаржыландырылуы аз деп ойлаймын. Оның үстіне мәдениет саласындағы менеджмент те ақсап тұр. Отандық фильмдердің прокатын бір ізге қойған саясат та жоқ. Жастар мен балаларға арналған отандық мәдени өнімдер жоқтың қасы. Демалыс саласы да шығармашылық қабілеттерді дамытуға бағытталмаған. Демалыс бізде ойын-сауықтық бағытқа қарай кетіп қалған. Сосын, отандық телевизия өнімдері де бәсекеге қабілетті емес. Бұның бәрі телевизия саласындағы мамандар аз дайындалатынынан деп ойлаймын. Сондай-ақ, меценаттық пен демеушілік мәдениеті де жоқ деп айтуға болады. Бұл саланы реттейтін заң да жоқ, ондай мәдениеттің қалыптасуына итермелейтін экономикалық тетіктер де қарастырылмаған.
Бірақ, дәл сол уақытта, еліміздегі мәдени мұраны («Мәдени мұра» мемлекеттік бағдарламасы, 2003 ж.) қалпына келтіруге деген ұмтылыс бар, жаңа теле арналара ашылып жатыр, жоғарғы технологиямен салынған театрлар мен мұражайлар да пайда болды. Біздің әртістер әлемдік сахналарда өнер көрсетіп, суретшілеріміз халықаралық беделді көрмелерге қатысып жүр. Қазақстан ЮНЕСКО-ның халықаралық конвенцияларының бәріне қол қойып, олардың орындалуын өз міндетіне алған. Менің ойымша, еліміздегі мәдениет саласының барлық артықшылықтары мен кемшіліктерін ескеріп жасалған Мәдени саясаттың мемлекеттік концепциясы іске асырыла бастағанда, осы олқылықтардың орны толады.
Альмира Наурызбаева
