Мен ол әдетімізді мақтан тұтам, себебі: Қазақ халқы жылдар бойы кең далаға еркін жүріп үйреніп қалған, оларға уақыт, кеңістік онша маңызды емес болған, сондықтан кешігіп жүру қазақтың қанына сіңген әдеті (минталитеті), тіпті соғысқа да кешігетін болған (Аңырақай шайқасына батыр Баян бір-екі күн кешігіп барған деген аңыз бар) Қазақ даласының ана-шетінен мына шетіне дейін қашан жететініңді қайдан білесің? "Точность - вежливость королей" болса, қазақтар үшін керісінше кешігіп жүру сабырлылықтың белгісі болып саналған
Қысқасы сол минталитетіміз әлі қалмай келеді, Ол үшін мақтануымыз керек!
