Бір ғана айтарым бар: адам қиындыққа тап болғанда ешқашан жапа шегуші рөліне енбеуі керек екен. Иә, сіз маған қарсы шығуыңыз мүмкін, келісемін. Бірақ, адам бейсаналы түрде оны жасап қояды, сосын "каков настрой, таков герой" болып қалады. Егер адам өзін тазамын деп есептесе, сол позициясын мықтап ұстауы керек. Агрессияға қарсы шығуы керек. Яғни, агрессияға агрессиямен емес, агрессияға ақиқатпен.
Мысалы, бір ыңғайсыз моментті есіңізге алыңыз. Сол кездегі әрекетіңізді сіз емес, жақсы бір танысыңыз жасап тұр деп елестетіңіз де, сол кездегі ыңғайсыз момент болмауы үшін, ол досыңыз не әрекет жасағаны дұрыс болар еді деп соны саралап көріңіз. Кейін, сабақ етіп ойыңызға түйіп қоярсыз.
Жалпы, түсініспеушілік, жертва (жәбір көруші) роль адамға әдет болып қалуы жақсы емес, ол қазіргі қоғамдағы өмір сүру стиліне сәйкес өте аз мөлшердегі невропатологиялық және психологиялық түзетуді қажет ететін белгілер деп ойлаймын. Бұл менің жеке пікірім ғана, бәлкім қате айтып отырмын. Бұндай настройдан арылу үшін, ақырындап адам өзін тәрбиелеуі керек.
Бұл қалай жүзеге асады? Әдетте, адамға қасиет ген арқылы келеді, бірақ тек инстинктті түрде ғана. Адам туыла салып мәдениетті болмайды, ол уақыт өте ниетіне, жүрген ортасына, ізденісіне қарай өзгереді. Сол сияқты оның характері де өзгеріске ұшырайды. Жақсы характерді де жақсылап тәрбиелеу керек. Ең алдымен, өмірге деген көзқарас, содан соң адамдарға деген көзқарас жақсыға өзгеруі керек, егер адам айналасымен жақсы қатынаста болғысы келсе.
"Өз ойың - өз өміріңді қалыптастырады" - деген сөз бар екен.
Адам қаласа да, қаламаса да, оның ниеті қалай болса, оған деген қатынасының нәтижесі де солай болмақ екен-мыс. Бәлкім, адам бәрін өзінен бастау керек шығар. Содан соң, сізге деген адам агрессиялы қатынасса, демек ол адамға бір нәрсе жетіспейді. Адамға әдетте шынайы қамқорлық, назар, сыйластық (признание) жетіспеген себепті, ол адам ашушаң, дұрыс қатынас орната алмай конфликттік қатынасқа ұрыну ықтималдығы жоғары болады екен.
