Мына өлең кімдікі?
ТУҒАН ЖЕР ТУРАЛЫ…
Міне, міне тірі гүлдер, тірі гүлдер тұр өсіп,
Бұл далада бақыт шақтың баяны үшін күресіп...
Өткен күндер дауылымен құмдар толқып шайқалған,
Сол бір дауыл талай ізді кетті-ау көміп, майталман!
Бірақ мында Махамбеттің қылышының бар табы,
(Талай ойды табынтады, ол да өзіне тартады)
Көп бытыра дақ салыпты туған жердің жүзіне –
Көздің жасы көп тамыпты кірпіктерден үзіле.
Керемет қой бүгінгі өмір – көктемі не, күзі не –
Ана-торғай ұя сап жүр Құлагердің ізіне.
Мына дала бар тынысын ішке жиып күтулі,
Бұл ұрпақтың маңдайына ырыс болып бітуді.
Ақырында ол біздің қолға тарих болып тұтылды,
Сары құмы – сары кітаптың мұқабасы сықылды.
Ол айтады: осы жерде өлді дейді сан арман,
Кеуделердің ыстығына – аптабына қамалған.
Ол айтады: қара шаштар осы жерде ағарған!
Осы жұртта құрттар қайнап бу атыпты қазаннан.
Осы жұртта талай тірлік, талай басты оқ алған,
Ол – өңірден үзілген бір түймеге ұсап жоғалған –
Көп беріпті-ау өмірге олар – неге сонша аз алған?
О, ғажайып, жаңа гүлдер ескі жұртта тұр өсіп,
Бұл даланың рухы үшін мәңгі-бақи күресіп.
Сол гүлдерді иіскеп, сүйіп жүрсе біреу далада
Ұқсайды ол өз баласын жетектеген анаға.
Бұл далаға бір қарасам пейілім менің кеңейген –
Енді қайтем осы өлкені туған жерім демей мен!
