Соншалықты беріле жылау-сабырсыздықтың белгісі деп естігенмін. Алайда, жылағанда жеңілдейтінің рас-ақ. Егер өкінішіңді іште сақтап, түңілсең, ешкімге көрсетпеймін деп, сақтай берсең, онда адам ұлғайта келе, зоб ауруына шалдығады. Ең дұрысы, өткен іске өкінбей, болашақты жарқын, алда жақсылық күтіп тұр деп, өзіңді жұбату керек. Пенде болғандықтан, әр қадамымызды дұрыс басқымыз келгенімен, қателесіп кететін кездер де болады, өткен істі ойлап, өкіне беріп, жылай берген жөн емес, бірақ енді, айтуға ғана оңай ғой, әрі қарай өзіңіз таразылайсыз. Мұндай жағдайда өзің жеке ән тыңдап, билеп алу, түрлі түсті бояумен сурет салу керек, сонда көңіл сергиді деп ойлаймын.