Менің 4 жасымда әкем дүниеден өтті. Сондықтан әкем еміс-еміс қана есімде қалыпты. Үйде жалғыз қыз болғандықтан мені ерекше жақсы көретін еді. Біраз уақытқа дейін әкемнің дүниеден өткенін түсінбей жүрдім. Кішкентаймын ғой, ондайды қайдан білейін... Күнде анамнан "Әкем қашан келеді ,қайда кетті?" деп сұрай беретінмін. Сонда анам үнемі сабырмен ештеңе білдірмей "Жақын арада келеді, саған қуыршақ әкеледі" деп жауап беретін. Әбден төзімі таусылды ма, бір күні "Әкең ешқашан келмейді, өлген" деп айқай салған еді. Сол кезде анама қатты ренжіп қалған едім. Есейе келе қайта-қайта әкем жайлы әңгіме қозғап, анамның жүрегін ауыртқанымды түсіндім. Содан бері әкем де, анам да бола білген анамды бақытты етуді ғана ойлаймын. Өз қатарластарыма да ата-аналарымызды ренжітпей, үміттерін ақтап, бақытқа бөлеп жүрейік дегім келеді. Себебі, әрбір ата-ана, әсіресе, бізге өмір сыйлаған асыл аналарымыз бақытты болуға лайықты.