Мен бір баланы жақсы көріп қалдым. Бала махаббат-шала махаббат болар, бәлкім. 7шi сынып оқып жүргенімде. Аты-Тұрар. Жүрегімді жаралағаны соншалық, барлық істерді жасадым, біліп жасадым, білмей жасадым. Қарамады. Өзім талай баланы ақыл есінен айырып, ғашық еткенмін. Мақтанғаным емес. Солай жүріп, жүректегі сәуле сөнді. Одан кейін адал махаббатқа жолыққым келді, болмады. Жүрегім қыстағы судай, мұздады. Айлар өте бір жарысқа барғанда, бір бала Махамбеттің "мен, мен едім" деген күйін шырқады, дауысы жақсы, ол жағы ұнады. Киімі де тәп-тәуір, батырлардын киімі. Өзі де жақсы, сұлу. Сол сәттен бастап, жүрегім жылып, ерекше бір сезім баурап алды. Бұл 8шi сынып кездегі оқиға. Мен ғашық болдым. Өнеріне, өзіне. Мінезіне. Бұрынғыдай ғашықтығымды халыққа жаймадым. Бір күні, сезімімді қағазға түсіріп едім, анам сөмкемді қарап отырып, сол қағазды көріп қойған. Мен қатты ұялдым. Ол енді маған өз пікірімен бөлісіп, ақыл айтып жүр. Кейде мазақтап та қояды. Мен бір оқпен екі қоянды аттым. Бір жағынан махаббатым пәк, шыншыл, екіншісі анам маған сырлас болды. Ал сіздін пікірініз қалай? Білгім келеді.
