"Ата-анаң жынды болса байлап ұста" деген сөз бар ғой қазақта, қанша жерден қартайып, нерв клеткалары тозып мазасыз жаман кемпір-шал болса да оларды қарттар күйіне өткізу күнәнің ішіндегі күнәсі болар. Ата-ана боласын қартайғанда өзіме демеу болсын деп өсіріп, құмсықтыға шоқтырмай, қанаттыға қақтырмай өсіреді, а некоторое оларды қарттар үйіне өткізеді... Мен 1 курсымда қарттар үйінде 2 аптадай уақыт практикада жүргенмін, ішінде көпшілігі өзге ұлттар бірақ біздің қазекеңде де бар ата-анасын сонда өткізетіні, олар туған туыс біліп қойып ұят болар ма екен деп сыртқа да шыға бермейді, газет апарып берсен бір құмыра алтын апарып бергендей қуанып қалады, өмірде неше түрлі адам болады екен... Сондай мейірімді әже-аталарымызды көрдік, әңгімесін айтып, ақыл айтып, кейбіреулерімен шахмат, шашка ойнап қайтамыз. Еш бөтенсінбеді бізді, өз немерелеріне сағынышынан болар бізге мейірімді қарады көпшілігі. Ал кейбіреулері өмірге налып, ешкіммен тілдеспей қоятындар да болды, сонда жатып о дүниелік болып кеткендерді де сол 2 аптада біраз көрдік... Азғындар деп дұрыс жазыпсыз Көркем, азғынның да азғындары олар, кейін әже-ата қамқорлығын көрмеген немерелері қартайғанда өздерін де өткізіп жібереді, соны көріп өскен сон қалай өткізбесін? Ұяда не көрсе ұшқанда соны ілмей ма, сұмдық енді... Жазасын өз балаларынан тауып қалар бәлкім, сонда түсінеді, бәрі кеш болғанда...
