Тургенев былай деген екен- «Емен - ең берік ағаш. Оның беріктігін мынадан да білуге болады: өзге ағаштардың жапырағы күзде-ақ қурап, түсіп қалады; ал еменнің жапырағы қыста да бүлк етпейді, тек келесі көктемде - бұтақтарында жаңа, жас бүршіктер қылтиып, бас жарғанда ғана оларға орын босатып, жерге құлайды. Мықты жүректі мекендеген ескі махаббат та осыған ұқсайды - өшсе де орын бермей, қоламталанып жатып алады; оны жалынды жаңа махаббат қана тықсырып шыға алады». Бұл сөздерді Әзілхан Нұршайықовтың Махаббат,қызық мол жылдар шығармасын оқығанымда күнделігіме жазып алған едім. Шынында да, басқа бір жанға ғашық болар сәтті күткен дұрысырақ болар,мүмкін. Оны ұмыту үшін ол жайлы барлық мәліметтерді өшіру аз. Нақтырақ айтсам,көмектеспейді. Өйткені, тәтті естеліктер үнемі еске салып тұрады. Оны жек көруге жеткілікті қаншама себеп болса да, ЖҮРЕК ақылдың ырқына көнбейді. Менде де ұқсас жағдай, оған телефон соқпаймын,агент,мир барлығынан өшірдім, көрмегеніме де біраз болды,тіпті ол екеуміз бүгінде екі қаладамыз. Бұрынғыдай араласпағанымызға екі жылдай уақыт өтіпті. Оның мені сүймейтінін біле тұра,арамыз біраз алыстағанын сезсем де, ҰМЫТУ мәселесі шешілмей тұр. Сезімін білдірген жандарды да жүрегім басқаны іздейтіндіктен қабылдай алмадым.Кейде шынымен басқа жанды сүйе алмаймын ба деп қорқамын. Оның былай қарағанда өзгелерден асып бара жатқан ештеңесі жоқ, керемет сұлу да емес,қазақтың кәдімгі қарапайым баласы, бірақ,оны ешқандай себепсіз жақсы көремін. Ұмытамын дегенім де бос әурешілік,керісінше әлі күнге дейін "тым болмаса, түсімде көрсем ғой" деп тілеймін. Ол менің алғашқы махаббатым,соңғысы да осы бола ма деп уайымдайтынымды еріксіз мойындаймын.
