Бала осы бір қоңырқай ғана тіршілігіне риза сияқты еді. Өйткені ең алдымен қарны тоя тамақ іше бастаған. Иығы бүтін киім киген. Бірақ оның есіл-дерті тек ауылы ғана, апасы ғана болатын. Кей түндері ұйқысынан "апалап" шошып оянып, қараңғы үйде көз іле алмай қиналар еді. Кешкілік қозы жайып келгенде қараша үйінің алдына тосар анасы, қоңыр төбел ғана тіршілігі бар шағын ауыл - бәрі-бәрі де көңіл түкпірінен бір өшпей, күн өткен сайын сагындырып, аңсатар еді. Кетіп қалайын десе, жолды білмейді, әлі шыдайын десе, анасын кормей жүре беруге төзімі таусылып болғандай... Достар ары карай жазуга комектесиндерши отинем:(
