*Былай ғой, қолыңа ұзеееен шыбық аласың да, тұзды суға батырасың, бір-екі малып-малып жібересің дә, ініңнің көйлегін көтеріп, бір-екі....))) Жә-жә, әзіл әрине...
Менің де есі жоқ, жынды інім болған, айтқанымдыуаще істете алмайтынмын, жәй келіп шымшылап алайын десем, апама жылап барады, содан бір күні ініме күні бойы өңкей жақсы сөздерді айтып тастадым, сабағына көмектестім, киімдерін жуып, үтіктеп, ақшадан қысылса ақша беріп, сабақтан келсе шәйін дайындап, аяқ киімін сүртіп қойып, жағымды комплименттер айтып, очм не керек, 7 желаниясын орындадым ғой, содан бір күні інімнің де маған деген ойы өзгере бастады, аяқ киімін сүртсем қолымнан алып, дастарқан жасап берейін десем алдымды орап, сабағына көмектесейін десем жағаласып, очм не керек 10 жыл бойы айтпаған "Әпке" деген сөзі аузынан қалай шығып кеткенін өзі білмей қалды, әйтеуір мектепке барса, әпкем мынандай, әпкем анандай деп көп айтады екен, сынып жетекшісі де маған риза болып қалды.......*
Сонымен қорыта айтсам: *Жылы-жылы сөйлесең, жылан да інінен шығады екен ғой...*
