Большевиктердің басшылығы бірнеше себептерге байланысты ұлттық автономиялар құруды қолдамады.
Біріншіден, большевиктер ұлттық өзін-өзі анықтау тәуелсіз мемлекеттердің құрылуына әкелуі мүмкін деп есептеді, бұл олардың дүниежүзілік революция идеалдарына қайшы келеді. Олар барлық ұлттар біртұтас коммунистік мемлекетке бірігуі керек деп есептеді.
Екіншіден, большевиктер ұлттық автономиялар құру ұлтшылдық пен сепаратизмнің күшеюіне алып келеді деп қауіптенді. Олар ұлтшылдық капитализмнің реликті және оны жою керек деп есептеді.
Үшіншіден, большевиктер ұлттық автономияларды құру КСРО-ның орталықтандырылған басқаруын қиындатады деп есептеді. Олар КСРО-ның барлық халықтарын тиімді басқара алатын бір орталықтандырылған мемлекетті сақтап қалғысы келді.
Кеңес өкіметінің алғашқы жылдарында большевиктер РСФСР құрамында ұлттық республикалар мен облыстар құру арқылы ұлттық мәселені шешуге тырысты. Бірақ бұл шаралар аз ұлттардың талаптарын қанағаттандырмай, 1920 жылдары КСРО-да ұлт-азаттық қозғалыс дамыды.
1924 жылы большевиктік басшылық жеңілдіктерге барып, одақтық республикалар құруды көздейтін КСРО-ның жаңа Конституциясын қабылдауға мәжбүр болды. Одақтық республикалар кең автономияға ие болды, бірақ бәрібір КСРО құрамында қалды.
Алайда большевиктік басшылық ұлттық республикалар мен облыстарды бақылауды жалғастыра берді. Ол ұлттық биліктің басшыларын тағайындап, ұлттық аймақтардың экономикасы мен мәдениетін бақылап отырды.
Нәтижесінде большевиктердің аз ұлттарға қатысты саясаты қайшылықты болды. Бір жағынан большевиктер халықтардың өзін-өзі билеу құқығын мойындап, ұлттық республикалар мен облыстар құрды. Екінші жағынан, олар КСРО-ның орталықтандырылған басқаруын сақтауға және ұлттық аймақтарды бақылауға ұмтылды.
