Мен ауырып ауруханаға бардым. Поженский аурумен. Барғанда əйел гинеколог болмады. Өзім хиджабьағы қызбын. Айтты ер кісі гинеколог қана. Əйел адам əзірге келмейді деп. Коридорда күйеуім күтіп отырды. Жүріңіз деп мені медсестра алып кетті. Өзім қорқақтап, сасқалақтап креслода отырдым. Қалай болғанын білмей Қалдым. Əурет жағымды қалай көрсетіп қойғаныма ашуым өкініш келеді. Қатты өкінем, бұлай ер адамға көрсетем деп мүлде ойламап ем, сол минутта неге ойланбадым екем, кунə ғой мен үшін. Солай емес пе? Ешкімге əурет жерімді көрсетпеп ем..неше жыл..ал 1-2минутта шайтан азғырып жіберді..Куйеуім алдында өзімді қазір қатты кінəлі сезінемін. Нестим мен, жүрегім мазасыз күйде жүр, осы уақытқа дейін тыныш ед, қазір мазасызданып кеттім..Куйеуім ашуланды , бірақ үндемеді..неге ұрыспадың десем, ойланбай байқамай қалдың ғой, 2-ші бұлай істеме деді сабырлықпен, саған ұрыссам не қадірім қалады деді, жыладым сөздеріне, қаты өкінем, Алла мені кешіреді ме, көз зина сына тап болдым ау деп мазам кетті, күнəға қалдым деп..Куйеуім ештеңе демесе де, ол енді маған сенбейтіндей көрінеді..іштей ренжігені анық, нестесем екен, өзімді жаман сезініп отырмын, тырнақтап жинаған абыройымды, 1 минутта күнəға баттыммаған кеңес беріңіздерші, бұл күнə
