Бұрын үй ішінен қандай да бір жәндікті көрсем болды, бірден "Өлтіру керек!" деген ой сап ете түседі де, өлтіруге ыңғайлы нәрсе іздей бастайтынмын. Маса ұшып бара жатса шапалақтап, үстімізге қонып тұрса, алақанмен қойып қалып арқыры өлтіріп жатамыз ғой. Соңғы кезде жәндіктерді өлтірсем, біртүрлі сезім пайда болады... Не екенін білмейм: аяушылық, өзімді кінәлі сезіну?!.. "Жаны бар жыбырлаған нәрсенің өмірін қидым"... "Адам бола тұра, саналы адам бола тұра, осындай үлкен бола тұра кішкентай ғана әлсіз жаратылысты неге өлтірдім?"... деген ойлар келеді. Шыбын тамақ бар жерде жүрсе, бәрін ластайтыны түсінікті. Улы жәндіктер де бар. Бірақ еш зиянсыз жәндіктерді біз не үшін өлтіреміз? Неге жәндік көрсек өлтіруге дайын тұрамыз? Адамның табиғаты неге осындай? Сіздер әлдеқандай жәндікті өлтірерден бұрын және өлтіргеннен кейін қандай сезімде боласыздар?
(Өзім бір түрлі болғасын, сұрағым да бір түрлі болды ғой дим, айып етпеңіздер)))
