Жә, тоқтат, ақсақал! Базаралыдан алмаған өшің бар ма? (Әуезов).
Тек, тантымай сөйле! Былғама Нұрғанымды (Әуезов)
Баған алақанын бір-біріне ұрып: моһ-моһ деп еді, етекке қарай желе жөнелді (Бөкеев).
Әукім-әукім ақ бұзау... (Тұрманжанов)
Құп, - деді де, қоштасып жүріп кетті агроном (Мұстафин).
Ассалаумағалейкум,- дей мен сақалды адамға қол ұсындым (Мұқанов).
Е, алақай, біздің тайынша! – деп баласы тайыншаның мойнынан құшақтады (Аймауытов).
Әттеген-ай, неғып біз бұлай болып қалдық деген ой әрқайсымызды қинады (Сейфуллин).
Уа, пәлі, нағыз әнші мұнан шықты (Нұрпейісов).
Бәлі-е, мынау Әсия ма ей?! (Хұсайынов).
- Хат? Кімнен хат? Ә-ә, бағана мен берген хат екен ғой (Сланов).
- Келін, ә келін! – деді ол шамды тұтатқасын (Мұқанов).
