Оны мен сізге айтайын.Бұрын мен 7-8 жасымда ағам ертегі ретінде айтатын.
Баяғыда бір адам болыпты(белгісіз)Ол бір керемет құмыраны көріп қатты қызығады алғысы келеді.Сосын алайын ба әлде алмағаным дұрыс па деп ойланып толғанады.
Ол адамның жүрегі:
-"Мен бұл затты алғым келіп тұр,қатты,аламын,-дейді.Сосын санасы:
-Бұл өте пайдалы зат дейді.Біржағынан алғанымыз да дұрыс па?-дейді.Кейін ақылы ойланып тұрып:
-Йә,өте жақсы зат,әдемі дейді.(ол адамның ақшасы да жетерлік емес еді,ал зат қымбат,яғни құмыра)Бірақ ол ақшаны бұл затқа жұмсағанша пайдалы заттар жұмсау керек.Жылтырағанның бәрі пайдалы бола бермейді ғой дейді.Бұны алып өзіме пайда әкелмеспін.Оданда алмай ақ қояйын.Тіпті ақшам артып бара жатса құмыраны алғанша зекет бергенім жөн ғой дейді де құмыраны алмайды.Түсіндіңіз деп ойлаймын)
Жүрекке емес ақылға салуға кеңес беремін. Егер жүректің дегеніне ерсең кейін сол үшін өкінетін халге жетесіз. Ақылға салсаңыз оның ең үздік шешім екенін уақытында көресіз.