Ұрсысқанда оларға үйде кіші балалар барын,олар мұндайды көрмей өсу керектігін және ақылмен шешіңіздерші деп түсіндіруге тырысамын. Бірақ олар кейде сөзімді елемеуі мүмкін. . . Өз бөлмемде тығылып жылап қаламын((
Жағдайға байланысты ғой. Егер солай болса анаммен кетер едім. Бірақ сол ұрыстың мәні кімдікі дұрыс, кімдікі бұрыс соны білу керек. Татуластыруға тырысу керек. Жас емессіңдер не болды? деген сияқты.
Өз басым қазірге дейін ата-анамның ұрысқанын көрмеппін. Алла қаласа, кейін баламның көзінше күйеуімнің бетінен алғым келмейді. Баланың міндетті түрде екі жақтың бірін қолдау емес, екі кісіні татуластыру деп ойлаймын. Жас бала үшін аса үлкен міндет, әрине. Қалайда бір жағына шығам деп қиын таңдау жасаудың қажеті жоқ демекшімін.