Тәлім мен тәрбиенің тозбас байлық екенін білетін Алмагүл жалғыз ұлын ізетті де сыпайы етіп өсірді. Баласы десе ішкен асын жерге қоятын ол, тапқан-таянғанының бәрін ұлын оқытуға жұмсады. Міне, енді сол жалғызы ержетіп, анасын асырайтын қамқоршыға айналды. Жұрт қызыға қарайтын қызметі, Алмагүлді асты-үстіне түсіп күтетін сүйікті жары да бар. Алмагүл барған жерінің бәрінде ұлын мақтайды, ұлымен мақтанады. Сол кезде жалғыз басты ана атанған жас күндегі қиындықтары бір сәтке ұмытылғандай болады.