Адам өзінен жағдайы төмендерге қарап Аллаға шүкіршілік етуі керек. Ойлап қарашы тіпті біреулерде ата-ана да жоқ, ешкім оған ауырасың киім ки, қарның аштыма қандай тамақ дайындайын демейді, не табылса соны жейді. Ал біреулер тіпті жерге наны жоқ, аш жалаңаш жүр. Ал біреулер күнді бір көруді армандаса, біреулер тұрып жүруді армандайды. Ал біз ше? Тамағымыз тоқ, көйлегіміз көк, деніміз сау бұдан артық не керек? Өмір болғансон ондай жағдайлар болуы заңдылық, бұл өмірдің сынақ екенін ұмытпауымыз керек. Тек еш нарсеге мойымай алға жылжи беру керек. Ал жоғарыда айтылғандай Алла сақтасын кемтар, мүгедек болсаң қайтер едің? Денім сау болса ғой үйтер едім,бүйтер едім деп армандар едің. Ал ол денсаулық сенде бар емес пе?
