Интерференцтерапия
Интерференцтерапия – жиілігі рәсім ішінде тұрақты болуы мүмкін немесе таңдалған шекте мерзімді өзгеретін төменгі жиілікті (1-100 Гц) «соғуларының» емдік қолдану. Орта жиілікті ауытқулар сериясы болып табылатын «соғулар» ағза ұлпаларының ішінде дене бетіне екі бөлек шынжырмен өткізілетін және жиілік бойынша өзгешеленетін екі орта жиілікті бастапқы токтар интерференциясы (қосу) нәтижесінде пайда болады.
Бастапқы нүктелер, орта жиілікті бола тұра (3850-4000 Гц), эпидермистің қарсылығын үстіңгі ұлпалардың айтарлықтай қозуына және электродтар астында жағымсыз сезімдерді сезінуге әкелмей жеңіл өтеді. Сол уақытта олардан пайда болатын «соғулар» қозғаушы жүйкелер мен бұлшық ет талшықтарына қоздырғыш әсерін тигізеді, ол қан айналымын күшейтеді, зат алмасуды белсендетеді және әсер ету аумағында ауырулардың азаюына әкеледі. Тұрақты токтарға қарағанда қарқындылығы төмен қоздыру әсер ететін интерференционды токтар перифериялық жүйке жүйесінің ауруларында, көбінесе үрдістің қатты кезеңінде пайдаланады.
Интерференцтерапияның емдік әсері механизмінде жетекші рөл перифериялық қан айналымын жақсартуға жатады. Ол магистральды артериялар мен капилляр арнасының патологиялық өзгертілген тонусын қалыптандыру, әрекет ететін коллатеральдер санын арттыру, микро айналымды жақсартуда байқалады. Перифериялық қан тамырларын кеңету механизмінде интерференционды токтармен вегетативті жүйке жүйесінің симпатикалық түйініне қысым көрсету және шара кезінде вазоактивті заттардың жоғары бөлінуінің негізгі маңызды бар. Одан басқа, токтар бұлшық ет қысқаруларын шақырады, нәтижесінде перифериялық қан айналымының, сондай-ақ лимфа қайтуы бола алатын өзіне тән сылау әсерін көрсетеді.
Қан айналымын стимуляциялау температураның жергілікті жоғарылауына, ұлпалардың оттегімен қамтамасыз етуінің жақсаруына жне олардың аноксемиясын жоюға, улы алмасу өнімдерінің тез шығарылуына, ретикулоэндотелиальды жүйенің қызметін белсендетуге әкеледі. рН ұлпаларының интерференцтерапиясы кезінде сілтілі жаққа жылжиды, ол қабыну үрдісінің барысына жағымды әсер етеді. Интерференционды токтың бір қатар авторлардың пікірі бойынша, бактерияларды өтліретін немесе бактериостатикалық қасиеттері бар. Оған сонымен қатар трофика-регенераторлық әсер тән.
Интерференцтерапияны қолдануға көрсетілімдер: жүйке жүйесінің аурулары (невриттер, невралгиялар, омыртқа остеохондрозының неврологиялық байқалулары, каузалгиялар, фантомдық ауырулар, түнгі несеп тоқтамауы және басқалар); жүрек-қан тамырларының аурулары (I және II ст. гипертониялық ауру, вегетативті қан тамырларының дистониясы, аяқ-қолдардың қан тамырларының атеросклероздық окклюзиялары, варикозды көк тамырдың ұлғаюы, тромбофлебиттер салдары және басқалар); тіреу-қозғалу аппаратының жарақаттары, артриттер, артроздар, буындардың контрактуралары, остеохондропатиялар; моторика бұзылымдарының басым болуымен асқазан-ішек трактының аурулары; жатыр өсінділерінің қабыну аурулары; кейбір тері аурулары және басқалар.
Интерференцтерапияның техникасы мен әдістемесі.
Науқас шара кезінде ауру сипатына және әсер етудің оқшалауына байланысты отырып немесе жатып орналасады. Интерференцтерапияны өткізу үшін жұқа гидрофильді төсемдермен металл электродтар (екі жұп) пайдаланылады. Ең жиі қолданылатын тұрақты әсер ету әдісінде электродтар олардан электр тогы патологиялық ошақ немесе мүдделі құрылымдар (ұлпалар) облысында қиылысатындай етіп орнатылады. Захарьин-Гед аумақтары, сәйкес сегментарлық аумақтарға, жеке симпатикалық түйіндерге немесе трансцеребральды әдістеме бойынша да әсер етуге болады. Сонымен қатар кең тері беттеріне әсер етуге мүмкіндік беретін шара кезінде төрт электродтың екеуін науқастың денесімен жылжытатын интерференцтерапияның жылжымалы (кинетикалық) әдісін де пайдаланады.
Интерференцтерапияны өткізу кезіндегі ток күшін оның электродтардағы тығыздығы мен науқастың сезімдері бойынша дозалайды. Науқас ырғақты өзгеретін жиіліктер кезінде терең, жеткілікті деңгейде күшті, бірақ, жағымды дірілді немесе тұрақты жиілікте – «түршігудің жорғалауын» сезуі тиіс. Бұл ретте есте сақтау қажет: ауыру құбылыстары неғұрлым қарқынды болса, токтың дозалауы соғұрлым әлсіз болуы тиіс. Аурудың қатты сатыларында әдетте күші азырақ токты, ал созылмалы жағдайларда – күші көбірек токты пайдаланады. Шара кезінде ұлпалардың интерференционды токқа дағдылануы себебінен токтың күшін оны сезінудің азаюына қарай үнемі арттырып отыру қажет.
