Алты жыл бұрын болған оқиға... Біз достарымызбен қас қарайған шақта көшеге шықтық. Жолда келе жатсақ жолдың шетінде орта бойлы, қалың қасты, қыр мұрынды жігіт ішін (қарнын) ұстап, жерде жатыр екен. Оның астында мұздай бетон, үстінде жұқа киім, біз оны оятсақ ыңқылдап бірдеңелерді сөйледі, бірақ көзін ашпады, біз ешнәрсе түсінбедік те, оны ауруханаға апардық. Ауруханада 2 сағаттан соң көзін ашты, дәрігерлерден сұрасақ "ол 4 күн бойы нәр татпаған, содан қатты әлсізденіп құлап қалған" - деп айтты. Өзінен сұрасақ, жетім екенін, әке-шешесі жақында қайтыс болғанын айтты, жасы он жетіде екен, үйінде жалғыз бала болған, ақсаусақ болып өскендіктен жұмыс пен оқуға шыдай алмай шығып қалыпты, туыстары ол жігітті қамқорлығына алудан бас тартқан екен. Біз ол жігітті қатарымызға қосып, жұмысқа алдық, үй бердік.. Қазір ол жиырма үште, әйелі, екі баласы бар, бізге әрқашан құрмет көрсетіп, рахметін айтып жүреді.
