Өркениеттің адасуы
Адам-Ата Сафи – Хауа Ананың
Ұрпақтары,
Уақыттың тап амалын!
Мұндар шайтан,
Мұратыңа жеттің бе,
Қабыл орған кезде Абыл тамағын?!
Сайқал малғұн,
сақылдап сен күлгенде,
Жалбарыну-үнге толды жанарым.
Жаратқанның құпиясын іздеумен
Тар дүниеде тасқа тиді талабым.
Танымымды тариқаттар талқандап,
Таусылды ақыр айла менен амалым.
Мен түгілі,
Ашық күнде алжыды
Талай «мықтың» тарс айырып талағын.
Дауылпаздай даңқы барлар дағдарды,
Даңғыра қып домбыраның шанағын.
Қайыры жоқ қақтығысы діндердің
Қанмен жуды қара жердің алабын.
Білсең айтшы,
Бір Аллаға бастайтын
Хақ Исламның жолы қайсы, қарағым?!
Ізгілікті іздеп жүрек, талпынды,
Шаңырақтан ұшып шығып, шарқ ұрды.
Жарға жықты жанталасқан байғұсты
Жаулап алып жалған ілім-жалқынды.
Маңдайына мөр ғып басып табрасын,
Маңыраған мал сияқты халқымды;
Топырлатып торға әкеліп түсірді,
«Тот басатын темір ғой» деп алтынды.
Алқа-қотан былғақтатып бастарын,
Аузынан ақ көбік шашып, алқынды.
Экстазға кіргізіп ап жаныңды,
Эксперимент жасап жатыр сан түрлі.
Дәметкенім «дәм босынды» қуалап,
Алаяқтың соңына еріп, ант ұрды.
«Алла – біреу,
Апаратын ал оған, -
адастырды: – жолдар көп, – деп, – әртүрлі».
Кімге сенем?!
Айтшы, сонда кімге мен?!
Қара су да ақпайды ма жүлгемен?!
Жүйесі бар, киесі бар ел қайда,
Иесі бар мал да ойнамас пірменен!
«Шайқы», бақсы, «шарафатшы» көбейіп,
Шатыр-шұтыр басталды бір дүрбелең.
Балақтағы битің басқа секіріп,
Аяқтағы көншарық-құл «гүрлеген».
Орны оның босағада емес пе ед,
Орасаң да үлдеменен-бүлдемен.
Күйек сақал күркесінде күңкілдер,
Күллі жұртты баурамақ боп жырменен.
Аға болмай,
анда кіргір арам ит,
Айтшы маған,
Исматуллаң кім деген?!
«Тақсырым» деп қолын сүйіп, табынып,
Талайлардың таза көңілі кірлеген.
Қырғынға айдап қырылғырдың халқын бұл,
Қыртымасаң,
қышиды ма бірдеңең?!
Жұттан шыққан жұпыныдай мүләйім
Жұртыңа осы «сыбағаң» ба сүрлеген?!
Gulzhanerke
пікір
