Өлең мені жаратпаған.
Болғаны,
Еді ерке сезімдердің толғағы.
Сұлу сөзге тамсандырып есті алып,
Ару қызға табындырып қорлады.
Ұйқым қашып, ұйқас іздеп, елеңдеп,
Өмір сүрдім есі-дертім өлең боп.
Надандықтың шығып шырқау шыңына,
Адамдықтың биігінен төмендеп.
Теңеулер мен тіркестер боп гүл-дестем,
Күбір-күбір, сыбыр-сыбыр күн кешкем.
Жарқылдауды мақсат тұттым жалғанда,
Жаратылу себебімді білместен.
Жын иектеп жүрген кеше бақсың ем,
Аспаныңнан әрі ассам деп шапшып ем.
Адасыппын – қауқарсыз бір құл екем,
Қорғашы, Алла,
Ібіліс пен нәпсіден?!